Εργαζόμενες, εργαζόμενοι, νέες, νέοι, συνταξιούχοι, της παροικίας μας αλλά και της χώρας που ζούμε και εργαζόμαστε.
Ο Εργατικός Σύλλογος Ελλήνων του Κεμπέκ, τα μέλη του και οι φίλοι του αποδίδουμε φόρο τιμής στα χιλιάδες θύματα της εργατικής τάξης, στη χώρα που ζούμε, στην πατρίδα μας αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ένας χρόνος πανδημίας ανέδειξε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο πως το σύστημα της εκμετάλλευσης δεν εξανθρωπίζεται.
Μέσα σε αυτές τις σύνθετες και δύσκολες συνθήκες ο Εργατικός Σύλλογος συνεχίζει και φέτος, 50 χρόνια από την ίδρυσή του, να τιμά την Εργατική Πρωτομαγιά όπως έκανε όλα αυτά τα 50 χρονιά πάντα πρωτοπόρος και κοντά στους Έλληνες εργαζόμενους του Κεμπέκ, 50 χρόνια στο πλευρό των αγώνων όλων των εργαζομένων, ντόπιων και μεταναστών, στην περιοχή. Η αγωνιστική παρακαταθήκη των 50 αυτών χρόνων μας εξοπλίζει και μας δυναμώνει, για να συνεχίσει ο Σύλλογός μας να αποτελεί το στήριγμα όλων των Ελλήνων εργαζομένων στο Κεμπέκ, για να συνεχίσει να αποτελεί τον πολιτιστικό και αγωνιστικό φάρο της Ελληνικής παροικίας στο Μόντρεαλ. Καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η 1η Μάη είναι μέρα σύμβολο στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
135 χρόνια μετά από τη ματωμένη εξέγερση των Εργατών του Σικάγο του 1886! Μιας μέρας όπου οι εργαζόμενοι ενωμένοι, με μέτωπο απέναντι στους εκμεταλλευτές τους, χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ τους, χωρίς φυλετικές διακρίσεις, μετανάστες και ντόπιοι ενώθηκαν κάτω από το σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, 8 ώρες ύπνο». Ανυπολόγιστος αριθμός εργατών έδωσε μέχρι και τη ζωή του στον αγώνα για ζωή χωρίς εκμετάλλευση. Τιμάμε τους ταξικούς αγώνες του χθες με το να γινόμαστε άξιοι συνεχιστές τους! Τιμάμε την πρώτη ματοβαμμένη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα το 1924, το Μάη του ’36, τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής, την Πρωτομαγιά του ’44.
Η πανδημία COVID-19 σημάδεψε βαθιά της ζωές των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Η τάξη μας θρήνησε εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον κόσμο. Το εργατικό κίνημα είχε να αντιμετωπίσει πρωτοφανείς καταστάσεις, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι ο αγώνας των ταξικών συνδικάτων πρέπει να περιλαμβάνει ολόκληρη τη ζωή των εργαζομένων: υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο εργασίας, πρόσβαση σε ασφαλής χώρους εκπαίδευσης για τα παιδιά μας, δωρεάν, καθολική και δημόσια υγειονομική περίθαλψη για όλους.
Παρόλα αυτά βλέπουμε στο Κεμπέκ οι κυβέρνηση να φέρνει το αντεργατικό νομοσχέδιο 59 που σκοπεύει στον «εκσυγχρονισμό» του πλαισίου αποζημίωσης για τους εργαζόμενους που είναι θύματα εργατικών ατυχημάτων ή ασθενειών, καθώς και το πλαίσιο προστασίας της υγείας και της ασφάλειας στην εργασία.
Βλέπουμε την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση να θέλει να επιστράτευση τους απεργούς Λιμενεργάτες του λιμανιού του Μόντρεαλ. Ο Εργατικός Σύλλογος Ελλήνων του Κεμπέκ καταδικάζει αυτές τις ενέργειες της Ομοσπονδιακής και Περιφερειακής κυβέρνησης και είναι αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων.
Αλλά και στην πατρίδα μας η κυβέρνηση με το νόμο που θα φέρει το επόμενο διάστημα κηρύσσει τον πόλεμο στην εργατική τάξη. 135 χρόνια από την εξέγερση των εργατών του Σικάγου και 101 χρόνια μετά την κατάκτηση του 8ωρου στην Ελλάδα, η κυβέρνηση επέλεξε να το καταργήσει, να επιβάλει ανεξάντλητα ωράρια, απλήρωτη δουλειά, ενώ με το νομοσχέδιο επιχειρεί να βάλει τα συνδικάτα και τη συλλογική δράση στο γύψο.
Οι αντεργατικοί νόμοι έχουν ήδη εγκριθεί σε μια σειρά χωρών, όπως βλέπουμε εκτοξεύεται μια νέα επίθεση ενάντια στης κατακτήσεις των εργαζομένων και προωθούν νέες μορφές εργασίας που αυξάνουν τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και περιορίζουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι είδαν ότι «μόνο η εργατική τάξη μπορεί να σώσει την εργατική τάξη», με τους γιατρούς και το προσωπικό υγείας να δίνουν τη μάχη με την αυταπάρνηση, σε μια εποχή που ο καπιταλισμός ούτε είχε ούτε ήθελε να έχει σύστημα υγείας για την προστασία του λαού.
Ταυτόχρονα, από την αρχή της πανδημίας έως και σήμερα, η περίπτωση των εμβολίων COVID-19 τονίζει τραγικά μπροστά στα μάτια μας τι σημαίνει ανάπτυξη, παραγωγή και διανομή εμβολίων στα χέρια φαρμακευτικών επιχειρηματικών ομίλων – δηλαδή για χάρη του κέρδους και όχι για την ικανοποίηση των αναγκών των ανθρώπων.
Πραγματική πρόοδος είναι η πάλη των εργαζομένων για δουλειά με δικαιώματα και ζωή με αξιοπρέπεια.
135 χρόνια μετά το Σικάγο, ο τροχός της ιστορίας πίσω δεν πάει! Βαδίζουμε στο δρόμο της ανατροπής.
Η ζωή που μας αξίζει προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν με τον ιδρώτα και τον κόπο τους.
Για μια κοινωνία που θα μας επιτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή μας, να είμαστε υγιείς, να αντέχουμε στις επιδημίες, να έχουμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να ζούμε ανθρώπινα.
Μένουμε ενωμένοι, δυνατοί, δεν κάνουμε βήμα πίσω από τα δικαιώματά μας, τις διεκδικήσεις!
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά
